W dzisiejszym świecie cyfryzacji i powszechnego dostępu do internetu, zasoby sieciowe stają się konkurencją dla tradycyjnej formy szkolnictwa. Coraz większa liczba uczniów przeszukuje zasoby sieć w poszukiwaniu informacji i poszerzaniu wiedzy. Do lamusa zaczynają odchodzić wycieczki do biblioteki, gdzie w wielkich i opasłych tomach można znaleźć interesując informacje. Szczególnie, że pewne dziedziny życia i świata nauki rozwijają się w takim szybkim tempie, że nie sposób byłoby przygotowywać i wydawać książki, zanim wiedza ta by się nie zdezaktualizowała. Coraz mniej uczniów zwraca się również w poszukiwaniu wiedzy z zapytaniami do swoich nauczycieli. Do szkoły wkracza edukacja interaktywna z wykorzystaniem wiedzy dostępnej w sieci.
Edukacja interaktywna umożliwia prowadzenie procesu nauczania w taki sposób, który zmaksymalizuje zaangażowanie ucznia na lekcji. Możliwość wytyczenia przez samego ucznia ścieżki znalezienia informacji oraz formy przygotowania na zadane pytanie odpowiedzi, zwiększa znacząco jego kreatywność. W system takiej nauki zaangażowane są nie tylko oczy i słuch, ale wszystkie zmysły i emocje. Uczeń staje się badaczem, odkrywcą, a Internet jego narzędziem dostarczającym odpowiednich informacji do zbudowania własnej teorii czy wypracowania własnego zdania. Taka nauka zwiększa motywację i satysfakcję ucznia , co w efekcie zachęca go do dalszego poszukiwania i poszerzania już dotychczas zebranej wiedzy.
Zastosowanie multimediów i dostępu do sieci pozwala na wielowątkową realizację tematów, wyjście poza utarte schematy nauczania. Rola nauczyciela sprowadza się do roli mentora, przewodnika. Ma on za zadanie tak kierować uczniem, aby ten, przeszukując ogromne zasoby danych, potrafił wyłuskać informacje potrzebne do zrealizowania danego projektu lub odpowiedzenia na zadane przez nauczyciela pytanie. Nauczyciel nowoczesny, pozwalający i dopuszczający na wykorzystanie cyfrowej wiedzy oraz jej obróbkę zyskuje w oczach ucznia.
Powszechne stało się wykorzystanie do celów edukacyjnych materiałów filmowych pochodzących z takich kanałów jak YouTube. Coraz większa rzesza nauczycieli, ale i uczniów, tworzy własne kanały edukacyjne, na których dzieli się posiadaną wiedzą lub przedstawia przygotowane przez siebie opracowanie danego problemu.
Nie dziwi zatem fakt, że w sieci pojawia się coraz więcej interaktywnych materiałów edukacyjnych skierowanych do grona pedagogicznego. Działanie to ma zachęcić nauczycieli do szerszego korzystania z nowoczesnych środków edukacyjnych, doskonalić ich, uczyć ich wykorzystania, aby lekcje prowadzone w szkołach przestały być nudne, schematyczne i angażujące uczniów tylko w niewielkim stopniu. Zielona tablica z kredą oraz stos książek powinny odejść do lamusa. Postęp technologiczny, dostęp do sieci internetowej, to przyszłość, która powinna gościć w szkołach. Nie oznacza to jednak, że nauczyciel staje się jednostką zbędna w procesie edukacyjnym. Zmienia się jedynie jego rola. Nie będzie on już jedynym i niepodważalnym źródłem informacji. Ma się stać mentorem, drogowskazem, w procesie samodzielnego poszukiwania rozwiązań przez ucznia. Ma korygować jego działania, wskazywać wartościowe i sprawdzone źródła powszechnie dostępnej wiedzy, a także motywować do podejmowaniu trudu uczenia się.
Na portalach edukacyjnych można znaleźć coraz więcej plansz, map, symulacji czy modeli. Samo zainstalowanie tablicy interaktywnej w szkole już nie wystarcza. Trzeba wykorzystać ja kreatywnie, w pełni, a nie wyświetlać na niej jedynie statyczne informacje. Uczeń nie powinien siedzieć już tylko w ławce i biernie wysłuchiwać przedstawianego przez nauczyciela tematu. Możliwość uczestnictwa pełnego, angażującego wszystkie zmysły, to sposób na łatwiejsze przyswojenie i zapamiętanie nowo zdobytej wiedzy. Tablica ma być narzędziem, który pomoże zarządzać wiedzą w szkole. To nie być miejsce, w którym uczeń odpytywany jest ze swojej wiedzy na forum publicznym, a jedyne z czym się tablica kojarzy to strach. Cyfrowy content, blogi, transmisje online, webquesty, podcasty czy metoda e-learningu to przyszłość edukacji szkolnej.
Wbrew powszechnie panującej opinii o skostniałym systemie edukacji w Polsce, z badań i obserwacji wynika, że coraz większa liczba nauczycieli samodzielnie przygotowuje scenariusze zajęć z wykorzystanie zasobów portali edukacyjnych.
Narzędziem, które dostępne jest od ręki, darmowe, to webquesty i serwisy Web 2.0. Webquesty polegają na zadaniu, przedstawieniu przez nauczyciela problemu, zadania pytań pomocniczych oraz wskazaniu ewentualnych źródeł informacji, z których może skorzystać uczeń. Na podstawie tych danych oraz własnych spostrzeżeń i przemyślem, ma on przygotować prezentację zawierającą odpowiedź na zadane pytanie. Stworzenie takiego systemu zdobywania nowej wiedzy i poszerzania tej posiadanej, stawia ucznia w roli badacza. Zaangażowanie wszystkich zmysłów i pobudzenie do aktywnego działania sprawia, że nowo nabyta podczas takiej pracy wiedza, łatwiej przechowywana jest w pamięci długotrwałej. Co oznacza, że nauka staje się bardziej efektywna.
Do webquestów, ale nie tylko, można wykorzystać wszelkie formy video dostępne w sieci. Dzisiejszy młody człowiek znacznie łatwiej przyswaja i akceptuje informacje podawane w formie obrazu i dźwięku, aniżeli suchego książkowego tekstu. I z tym zjawiskiem nie ma co walczyć, nawołując do ograniczenia korzystania dzieci z telewizji i internetu. Zjawisko jest już tak nasilone, że teraz należy je umiejętnie wykorzystać w procesie edukacji.
Mówiąc o chłonięciu informacji wszystkimi zmysłami, nie można zapominać o udziale w eksperymentach i doświadczeniach. Również wycieczki w różne ciekawe miejsca sprawiają, że łatwiej zapamiętać pewne przekazy. W praktyce jednak niemożliwe jest pojechanie w góry na lekcji geografii, by oglądać formacje skalne, a za chwilę przeniesienie się na morze na lekcji biologii, by poznać morskie formy życia. Tu z pomocą przychodzą transmisje online z różnych miejsc na świecie, video blogi oraz wirtualny spacer i technologia AR.
Z roku na rok zwiększa się liczba obiektów, które umożliwiają odwiedzenie i zobaczenie własnych zasobów, linii produkcyjnych w zakładach, czy pracy w firmach, właśnie w formie wirtualnego spaceru. Zobaczenie czegoś na żywo, ale jednak bez wychodzenia z sali lekcyjnej. Często podczas takiego zwiedzania można zadać pytania przewodnikowi. Wiedza dostępna jest od ręki i z pierwszej ręki w czasie rzeczywistym.
Choć możliwości wykorzystania sieci i zasobów internetu są olbrzymie, jednak na straży powinien stać nauczyciel. Jednak jego zadaniem nie jest ograniczanie i blokowanie dostępu do informacji zawartych w świecie wirtualnym, a odpowiednie pokierowanie uczniem, aby korzystał z nich mądrze i potrafił oddzielić dane rzetelne od informacyjnego chaosu.
