Cześć, nazywam się Katia i od 3 lat mieszkam we Wrocławiu. Przez te 3 lata uczyłam się w polskim liceum ogólnokształcącym na profilu społeczno-kulturowym z rozszerzonym językiem polskim, historią i geografią, a w kwietniu tego roku ukończyłam go jako najlepsza absolwentka z najwyższą średnią ocen. W maju przystąpiłam również do polskich egzaminów maturalnych, a wśród nich do matury z języka polskiego na poziomie rozszerzonym, który napisałam na 37 z 40 punktów, czyli 93%. Także w maju zdałam egzamin certyfikatowy i otrzymałam certyfikat znajomości języka polskiego jako obcego na poziomie C1, wydany przez Państwową Komisję do spraw Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego. Dzięki wysokim wynikom wyżej wymienionych egzaminów zostałam studentką 1. roku dziennikarstwa i komunikacji społecznej(15 osób na miejsce) ze specjalizacją Creative Writing na Uniwersytecie Wrocławskim. Uwielbiam pracować z młodzieżą, dostrzegam w każdym człowieku jego własny świat i pomagam rozwinąć ukryty potencjał. Moją specjalizacją są nauki humanistyczne, zwłaszcza literatura i historia, co udowadniają wysokie wyniki egzaminu dojrzałości z tych przedmiotów na poziomie rozszerzonym. Staram się ciągle dokształcać i zdobywać nowe kompetencje, dlatego często odwiedzam konferencje z zakresu dydaktyki, a od października zaczynam kursy pedagogiczne.



Kiedy byłam dzieckiem, miałam bardzo stereotypowe i stronnicze myślenie o Polsce. A teraz, po 3 latach mieszkania tutaj, zakochałam się w tym kraju. Szczególnie uwielbiam język polski. Coraz częściej zauważam, że wygodniej mi wyrażać swoje myśli właśnie po polsku. Polski jest dla mnie językiem inteligencji, a polska humanistyka urzeka, zniewala swoim rozmachem. Właśnie wczoraj słuchałam polskich piosenek lat 40. XX. wieku i chciało mi się płakać od piękna. Polska literatura klasyczna jest niesamowita, polska poezja XX. wieku – przepiękna. Od "Orfeusz i Eurydyka" Miłosza serce mi pękło, "Wesele" Wyspiańskiego - arcydzieło, proza Schulza przenika duszę, a Kapuściński jest dla mnie wzorem Człowieka. Często słucham piosenki "Dwa serduszka" z "Zimnej wojny" Pawlikowskiego i od pierwszych dźwięków wszystko w środku zamiera. Cieszę się, że poznałam i poznaję polską kulturę, która stała się cząstką mnie.



Chcę dzielić się miłością do polskiego!